Over Nienke Hoogvliet

Ook aan Nienke vroeg ik hoe dit ontstaan is:

''In 2017 werd ik gevraagd door de Nederlandse Waterschappen om te ontwerpen met het door hen ontwikkelde materiaal PHA, een bioplastic dat zij maken van bacteriën die ons afvalwater schoon eten. Doordat de bacteriën het organische afval in het afvalwater eten, worden zij 'vet'. Deze vetzuren worden gebruikt als bioplastic dat uit zichzelf kan vergaan in de natuur. De Waterschappen vroegen mij wat ik zou maken met dit materiaal. Dat is als ontwerper best een ingewikkeld vraagstuk, want hoewel de vergankelijkheid van plastic voor heel veel producten heel belangrijk is, wil je als ontwerper natuurlijk eigenlijk het liefst dat een ontwerp heel erg lang meegaat en gekoesterd wordt. Een stoel kan bijvoorbeeld beter lang meegaan dan na een aantal jaar weer afbreken. Ik ben toen na gaan denken en kwam tot de conclusie dat ons lichaam iets is wat na ons leven niet anders kan dan terugkeren naar de natuur. Maar momenteel zijn er veel problemen rondom de duurzaamheid van begraven en cremeren. Onze lichamen zijn eigenlijk een soort vuilnisbak, gedurende ons leven stapelen o.a. zware metalen zich op en ook bevat ons lichaam veel nutriënten, die in grote hoeveelheden voor overbemesting van de natuur kunnen zorgen. Rondom begraafplaatsen en strooivelden zijn de omgeving en het grondwater dan ook vaak vervuild; de bodem en planten krijgen niet voldoende tijd de stoffen uit de lichamen te verwerken en daarom verspreiden zij zich en verstoren de natuurlijke balans. Ik zag toen een oplossing in het PHA, het materiaal dat langzaam uit zichzelf kan afbreken in de natuur. Wat als ik crematie-as zou mengen met dit bioplastic en zo kon zorgen voor een vertraagde afgifte? Dit zou bodem- en grondwater vervuiling kunnen voorkomen.
Het project MOURN was geboren.
Naast dat de urnen, die geen traditionele urn zijn waar de as in gaat, maar de as wordt gemengd met het bioplastic en zo een object vormt, zorgen voor minder bodem- en grondwatervervuiling, heeft de afbreekbaarheid ook een emotionele functie. Zolang je de urn binnen bewaard zal er niks veranderen, maar zodra je hem buiten plaats, zal hij langzaam vergaan. Het langzaam zien veranderen en vergaan van de urn geeft je als nabestaande ook tijd om je geliefde langzaam los te laten.''

Wat het voor haar betekent:

''Voor mij is belangrijk dat wij nadenken over onze impact op onze omgeving. De keuzes die we maken terwijl we leven, bijvoorbeeld over de producten die we gebruiken of het eten dat we eten, maar daar houdt het niet op. Ook als we overlijden hebben we een impact en hoe we daar zorgvuldig mee om kunnen gaan is voor mij een belangrijk vraagstuk. Veel mensen realiseren zich dat niet, daarom wil ik hier met het project MOURN aandacht voor vragen.''

En waarom het volgens haar belangrijk is:

''Ik kijk graag vanuit zoveel mogelijk verschillende perspectieven naar de problemen om ons heen. We leven in een tijd van grote uitdagingen, zoals bijvoorbeeld klimaatverandering, en voor mij zit de oplossing vooral in holistisch denken. Dat betekent denken vanuit verschillende belangen en mensen, maar ook vanuit de flora en fauna. Ik vind het principe om een aantal generaties vooruit te denken heel waardevol, het korte termijn denken heeft voor veel problemen gezorgd. Bij deze gedachten hoort ook dat we nadenken over wat we achterlaten op aarde, waaronder ons lichaam na ons overlijden. Dat dat kan op een manier die niet schadelijk is voor de natuur en ook een emotionele waarde heeft voor nabestaanden, laat hopelijk zien dat er mooie én duurzame oplossingen zijn.''