Het interview waarin Theo me vroeg om meer te vertellen over mijn Kundalini belevingen heb ik uitgeschreven en een beetje aangepast. Ook heb ik sommige vragen wat uitgebreider beantwoord.
Veel leesplezier gewenst!
Theo: Vandaag is het 23 september. We zijn in Dilsen Stokkem en hier bij mij zit Marij Vanherck. Ik ga haar vragen over haar ervaringen met Kundalini. Fijn dat je hierover wil spreken.
Marij: Ja, tof dat je mij wilt interviewen, dat je hier belangstelling voor hebt.
Theo: Ja, als ik je goed heb gehoord en zonder iets in te vullen, heb je verschijnselen die zouden kunnen duiden op Kundalini awakening, zoals dat wordt genoemd.
Marij: Ik wil graag eerst even benoemen dat ik merk dat ik hier ontzettend om moet lachen en verder; ja, dat klopt.
Theo: Wat maakt dat je zo moet lachen?
Marij: Ik voel me een beetje ongemakkelijk in dit moment. Ik merk dat ik ook een beetje rood word. Sowieso; de setting, het idee, dit interview vanuit een idee van... ? Tsja, van waaruit eigenlijk? Ik voel een beetje gêne.
Theo: Ik benoem dan graag van waaruit dit interview. Het is omdat ik denk dat de wereld er meer over wil weten en dat er heel weinig over bekend is. Want ik heb een beetje gesnuffeld op internet en als je daar zoekt naar Kundalini ervaringen, dan wordt er in algemene termen, puntsgewijs verteld wat de symptomen zijn maar zoals ik het hoor, niet vanuit iemand die dat echt als zodanig heeft ervaren. Dat heb ik dan nog niet gevonden. Iemand die zegt: ''dit is wat het met mij doet''.
Dus mijn eerste vraag is: wanneer heb je dit voor het eerst gemerkt?
Dat er iets anders was in jou dan in de meeste andere mensen?
Marij: Dat was ergens in juni 2018. Mijn lichaam begon toen ineens vanuit het niets - hoewel, vanuit het niets mag ik niet zeggen - te bewegen. Ik ervaarde een soort van electriciteitstroompjes in mijn lichaam die als schokken door me heen bewogen. Mijn lijf begon vanzelf te schudden en te shaken en allerlei bewegingen te maken die blijkbaar in dat moment gemaakt 'moesten' worden.
Theo: Weet je wat de aanleiding was?
Marij: Ja, dat vermoed ik wel. Ik had al een tijdje Kashmirische massages en ook bekkenbodem - en Yoni massages ontvangen en in die periode ook hele bijzondere, intieme, magisch mooie, urenlange en tegelijkertijd tijdloze Goddelijke vrijages beleefd. En vanuit dat diepe ontmoeten en in die versmelting, voelde ik geleidelijk aan hoe ik mijn kanaal steeds meer opende.
Het voelt wat ongemakkelijk om dit te vertellen, misschien wel omdat er zo weinig over geschreven is vanuit persoonlijke belevingen en het voelt ook een beetje spannend en ook heel kwetsbaar om dit allemaal te benoemen. Ook omdat het zo super persoonlijk is.
Maar dankzij die aanraking en die Hemelse vrijages voelt het alsof er in mij echt iets geopend is en er een stroom op gang gekomen is die echt, ja, immens veel groter is dan ik zelf en waar ik niet omheen kan. Wat ik gewoon z'n gang heb te laten gaan.
Theo: Ja, want als je dit zegt even voor de luisteraars die dat niet kunnen zien, maak je een handbeweging van vanuit je bekken in de richting van je kruin. Zou je zeggen dat het schudden... Waar is de oorsprong van dat schudden? Waar voel je die? Van waaruit beweegt het?
Marij: Vanuit mijn bekken onderaan mijn,... ja even voelen. Het is echt vanuit mijn bekken, vanuit mijn onderste chakra's helemaal naar boven aan het schieten.
Theo: Ja dus de onderste chakra's maar wat is de concrete plek?
Marij: Hm, even voelen.
Theo: Komt het dan vanuit je Yoni of je staartbeen, of... ?
Marij: Ja, dan moet ik even voelen hoe het op dit moment is, want ik merk dat ik het ook lastig vind om iets vast te leggen.
Daarin is de laatste tijd ook wel veranderd. Het is gewoon lastiger voor me om iets in woorden vast te leggen omdat het ieder moment weer anders voelt. Dus ik heb ieder moment opnieuw te voelen hoe het nu is.
En ik merk in deze periode dat het vooral bij mijn keel, bij mijn nek gebeurt. Daar mag in mijn beleving nog wat doorheen.
Maar waar is het begonnen?
GROMMM
Owja, het gaat ook af en toe gepaard met grommen.
Dat is ook niet zo gebruikelijk in deze maatschappij maar wel hoe het tot uitdrukking komt via mij.
Ik zit even te voelen over het echt bij mijn perineum start of waar het precies begint. Tegenwoordig en ook nu, gaat er zoveel aandacht naar het shaken bovenin dat ik het begin van die opwaartse stroom niet meer zo voel. Het is zo snel omhoog tot bij mijn keel gebied en ik heb het gevoel dat daar nog een beetje hapert soms, dat het er niet helemaal doorheen kan.
Het is wel begonnen tijdens vrijages, in heel intiem contact, in een magnetisch veld tussen een LingamYoni ontmoeting dus dan zou ik ervan uitgaan dat het daar begint. Misschien mag ik nog eens even een Goddelijke vrijage beleven om dat bewuster te voelen. ;-)
In de meeste bronnen staat overigens wel dat het onderaan je ruggengraat begint. Ik heb meer het gevoel dat het ergens tussen mijn Yoni en heilig been is. Het zet mijn ruggengraat wel heel duidelijk in beweging en ik heb ook regelmatig het gevoel dat 'iets', die kracht, mij van binnenuit opnieuw rechtzet.
Theo: Dus zou je zeggen: ervaarde je het in de seksuele vereniging? Was dat de grond zeg maar? Begon het daar of was het nadat je had gevreeën? Weet je dat nog? Was het tijdens de seksuele vereniging?
Marij: In de seksuele vereniging kon ik heel duidelijk voelen dat ik het vrijen zelf heel anders ging beleven. Veel subtieler en verfijnder, meer van die energetische schokjes en stroompjes. Het energetische veld in en om me heen werd duidelijker gevoeld en in die diepe versmelting was er helemaal geen ik en 'de ander' meer.
In die periode kreeg ik ook van mensen om me heen te horen dat ik er ontzettend goed en jong en veel levendiger uitzag. Dat er echt iets veranderd was in mij en dat ze me ook veel lichter vonden.
De chakra's hogerop heb ik wel veel bewuster voelen openen in de vereniging zelf. Vooral mijn derde chakra en ook mijn hartgebied werd steeds ruimer. Soms voel ik een soort druk van binnenuit op mijn borstkas en soms voel ik het energetisch eindeloos expanderen. Maar ook bovenin, in dat wat dan derde oog en kruin wordt genoemd. Dat was en is wel heel voelbaar in de vereniging zelf.
En het shaken en het trillen, dat begint soms ook in de seksuele vereniging, maar de eerste keer gebeurde het vooral na de vrijages.
Ik herinner me dat ik toen ook gewoon nachten zonder fysiek contact of gedachten aan iets of iemand gewoon helemaal los en wild in bed lag te kronkelen en te shaken, dat mijn lichaam alle kanten opvloog en dat ik daar helemaal orgastisch lag te zijn. Het voelde echt als één groot body orgasme, terwijl ik toen nog helemaal niet wist hoe ik het kon noemen, want voor mij ook het heel erg schrikken in dat moment. Dus in het begin was er vooral nadien die 'uitwerking'. Soms duurde het ook weken, niet altijd even intens natuurlijk maar dat was echt wel heel heftig voor mij. Mijn lichaam kon niet meer stoppen met shaken en in de reguliere zorg wisten ze ook echt niet wat het was en wat ze daarmee aan moesten.
Theo: Dus ben je hiermee in de reguliere zorg geweest? Zeg je dat?
Marij: Voor het shaken zelf heb ik geen hulp gezocht maar wel voor wat er verder in mijn lichaam allemaal gebeurde.
Want in de daarop volgende jaren merkte ik dat ik opeens allemaal van die vage, onverklaarbare klachten kreeg zoals heel veel vocht in mijn benen waardoor ik letterlijk niet meer op mijn benen kon staan. Ik werd door dit vocht verplicht 'op de grond' gezet wat mij - er nu op terugkijkend - misschien ook wel geholpen heeft om meer te gronden in die tijd. Nadien heb ik voor mijn gevoel helemaal opnieuw mogen leren lopen dat heeft ook maanden geduurd. Enkele jaren zelfs voor ik weer kon hurken. Ik ben hiervoor wel bij een orthopeed en een reumatoloog geweest die ook geen verklaring vonden voor mijn klachten.
Lichamelijk gebeurde er van alles.
Op een gegeven moment heb ik ook drie weken bloed geplast waar geen oorsprong voor te vinden was en dat heb ik wel regulier laten uitzoeken. Ik vond het belangrijk om uit te sluiten dat er niets ernstig aan de hand was.
En in die periode ben ik ook bij een neuroloog terechtgekomen voor dat shaken. In die tijd kreeg ik ook van mensen de vraag of het epilepsie was maar zo voelde het niet. Ik was en ben er helemaal bij in het shaken. Ik doe het niet zelf, het is die kracht die door mij heen beweegt en ik ben helemaal bewust embodied aanwezig op die momenten.
Omdat ik niet wist wat het was en ik geen mensen ken met gelijkaardige belevingen, zocht ik wel hulp, een oplossing en vooral geruststelling, o.a. ook bij een neuroloog.
Theo: En wat zijn de neuroloog daarvan?
Marij: Zij had een mooi nieuw label voor me, namelijk een conversiestoornis en van al die mogelijke symptomen daarvan herkende ik er maar één, namelijk het trillen en het shaken. Ze adviseerde me om het met behulp van een bepaalde therapie te leren onderdrukken en ik voelde meteen dat dit voor mij niet klopte.
Toen ik in de wachtzaal in het ziekenhuis zat te wachten voor een afspraak bij de reumatoloog, wat zich in dezelfde tijd afspeelde, wist ik al dat ik daar niet moest zijn. Ik kreeg heel helder door: ''hier heb je het niet te zoeken, hier ga je het antwoord niet vinden''.
Het heeft mijn leven ook echt wel een beetje op z'n kop gezet. Kan ik dat zo zeggen? Ja, helemaal, totaal veranderd. Dat kreeg ik ook terug van mijn coach in die tijd, dat ik totaal veranderd ben.
Omdat het zo overweldigend voor me voelde, heb ik in die periode wel wat hulpverleners opgezocht, soms echt radeloos op zoek naar iemand die wist wat het was en die het zou kunnen stoppen.
Ik heb ook veel support gehad van een fysiotherapeut die holistisch werkt en bij wie bij wie ik het shaken wel helemaal kon toelaten. Zij was ook echt oprecht geïnteresseerd en misschien ook wel een beetje gefascineerd toen ik zo helemaal shakend en soms ook heel sierlijk dansend op haar bank lag voor een massage. Dit had ze nog nooit gezien en ze vroeg ook of ze het mocht filmen.
Zij kon mij teruggeven dat ze het gevoel had dat ik opnieuw geboren was. Dat vond ik al een hele andere visie, een nieuwe kijk die voor mij veel meer klopte dan nog een nieuwe diagnose die weer behandeld zou moeten worden of zo. Want zo voelt het ergens wel dat er een soort van - een nieuwe geboorte zou ik zelf niet noemen - maar dat er iets door me heen raast wat alles wat er nog ligt opruimt.
Er is een proces, of ik weet niet of ik het zo moet noemen maar dat er iets in gang is gezet wat niet te stoppen is en waar ik niet omheen kan. Dat is gewoon die kracht die veel groter voelt dan ik zelf. Die heeft gewoon ''zijn ding te doen'', wat dat ook mogen zijn.
Het valt me op dat ik nu van alles aan het vertellen ben en dat ik misschien al verder ben afgedwaald van je vraag.
Theo: Dat is helemaal goed, dat is fijn. Want als je het dan goed begrepen heb, ken je dit al vijf jaar.
Marij: Klopt ja.
Theo: 2018 - 2023, dus hoe zou je zeggen, ben je door die vijf jaar heen gekomen? Is het sterker geworden? Of is het veranderd? Of wat is wat is de lijn in de afgelopen vijf jaar? Want in het begin schrok je ervan en toen ging je naar de fysiotherapeut en naar allemaal mensen zoals de neuroloog waarvan je dacht; misschien kan er iets aan gedaan worden. Maar hoe is verlopen in de afgelopen vijf jaar? Hoe heeft het shaken zich ontwikkeld?
Marij: Het is gedurende die vijf jaar niet altijd zo intens geweest en ik weet ook niet meer precies hoeveel weken het in het begin was. In juni 2018 voelde het wel heel ontwrichtend en schrok ik er behoorlijk van maar op een gegeven moment is het wel weer wat rustiger geworden.
Het ging ook samen met een veel grotere sensitiviteit, een extreme gevoeligheid. Ik had echt gevoel dat alle schillen van me afgevallen waren, dat geluiden veel sterker binnenkwamen, maar ook licht, geuren, kleuren en bepaalde smaken.
TL-Lampen en elektrische apparaten kon ik zeker in het begin amper verdragen. Dat geldt ook voor wifi straling, daar loop ik energetisch een beetje op leeg.
In die periode heb ik ook iemand bij mij thuis de gaslucht laten opmeten omdat ik deze gewoon rook in de keuken terwijl het allemaal binnen de norm bleek te zijn. Nadien heb ik dit nog een paar keer ervaren op momenten dat het in mij allemaal nóg meer opende. Ik wist toen dat laten opmeten geen zin had omdat mijn geurzintuig blijkbaar gewoon weer iets meer waar nam.
Door de intensiteit hiervan werden kleine dagelijkse dingen zoals boodschappen doen of wat dan ook, gewoon killing voor mij. Veel te veel aan prikkels, aan geluid, geuren, kleuren, indrukken, mensen,... Het kwam allemaal zó heftig binnen.
Ik weet niet of of dat echt minder is geworden of dat ik daar meer aan ben gaan wennen.
In deze periode is er weer een opflakkering gaande en voelt alles weer intenser. Ik weet nu dat veel tijd in de Natuur, in stilte en alleen zijn voor mij behulpzaam is.
De eerste heftige periode, vanaf juni 2018, ben ik er doorheen gekomen door 's morgens vroeg en op het eind van de dag een natuurgebied op te zoeken. Hier ging ik dan met de auto naartoe om daar al niet al totaal overprikkeld aan te komen. Daar kon ik een beetje opladen en zodra er meer mensen kwamen, was ik weer weg want dan werd het voor mij te druk.
Mijn coach, bij wie ik af en toe 'een gekte-check' kon doen, was voor mij ook wel een ankerpunt in die tijd en de support van iemand die hier gewoon vertrouwen in had en de rust die hij uitstraalde, waren voor mij ook heel behulpzaam.
In die periode heb ik ook wel wat gelezen over Kundalini ervaringen. Zo wordt het dan genoemd maar ik weet niet of ik het zelf zo zou noemen. Niet dat ik er andere naam voor heb want van alle mogelijke verklaringen voor mijn 'klachten' is dat wel degene die het meest klopt so far.
Theo: Hoe zou je het zelf noemen?
Marij: Dat weet ik niet zo goed. Op dit moment shaket er weer eentje door me heen. Nou, een vurige, alles opruimende, transformerende energie of zo. Ik weet het niet.
Theo: Het is opruimend, vurig, het geeft je energie of wat is vurig? Wat doet het?
Marij: Ik voel soms echte vuur stoten door mijn lijf, dan krijg ik het ineens bloedheet en soms ervaar ik van ook die elektriciteit stoten, dan knettert het echt door me heen en lijkt het uit mijn handen te 'spatten'. Soms blijft ''het vuur'' ook even hangen en wat meer branden in een bepaald gebied. Dan heb ik het gevoel dat daar een blokkade opgelost mag worden of dat er iets geopend wordt. Dit kan behoorlijk pijnlijk zijn. Ook in het midden van mijn hoofd en dan met name tijdens vrijages, in de seksuele vereniging, kan ik een soort geknetter voelen en allerlei lichtflitsen - om het maar even zo te noemen. 'zien'. Het zindert echt helemaal door me heen.
En wat was je vraag ook al weer? Opruimend?
Theo: Ja.
Marij: Ja, o.a. in het fysieke. Ik heb het gevoel dat wat daar nog vast zat, dat dat nu de laatste jaren naar boven is gekomen en nog aan het komen is. Ik was al wel langer een bewustzijns-pad aan het bewandelen en gedurende mijn leven heb ik al heel veel therapieën gevolgd en innerlijk werk gedaan. Vanaf mijn 18e in het reguliere circuit en op latere leeftijd steeds meer lichaamsgericht werk, waaronder rond 2015 ook een paar jaar somatic experiencing waarmee ik al heel wat oud trauma mocht releasen. Dankzij die ervaring, weet ik ook dat dit iets heel anders is. De trauma release vanuit somatic experiencing, voelde ik veel meer in en vanuit het fysieke. Spieren e.d. die oude spanning loslieten. Dit is in mijn beleving een diepere laag. Het trillen, schudden en shaken van de laatste jaren voelt echt anders.
Geleidelijk aan had ik ook een meditatie-practise opgepakt dus mijn proces was wellicht ook al langer gaande maar hierdoor kwam het wel in een stroomversnelling.
Nu kan ik er niet meer omheen en alles wat niet waarachtig is of wat niet echt klopt is gelijk zo voelbaar in mijn lijf waardoor ik dit niet langer kan negeren.
Het voelt ook als zo'n grote uitnodiging om gewoon helemaal tevoorschijn te komen, in al mijn kracht, in al mijn vuur, maar ook om alles wat niet klopt, wat niet helemaal authentiek is, stillekes aan los te laten. Nuja, niet eens stillekes aan, dat kan gewoon meer, dat past echt niet meer en mijn lijf gaat ook protesteren zodra ik me daar wél in beweeg.
Even te voelen of dat klopt, want ik merk het mag echt kloppen. Dat ieder woord wat ik uitspreek ook echt waarachtig ''moet'' zijn. Soms ben ik ook gewoon dingen aan het zeggen waarbij ik pas terwijl ik het benoem voel ik dat het niet echt helemaal waar is of nog genuanceerder mag. Het nodigt echt uit om nog dichter bij mezelf te zijn, nog authentieker.
Theo: Ja, dus wat zou je zeggen is de afgelopen jaren opgeruimd? Als het daarover gaat, vurig, begrijp ik, maar wat is er opgeruimd?
Marij: Nou, dan kan ik ook verschillende lagen benoemen: in fysieke, in het emotionele, op trauma gebied, in hoe ik mijn leven inricht en vormgeef en wellicht in nog meer dimensies.
In het fysieke bijvoorbeeld, heb ik een groot gedeelte van mijn leven echt van die hele kromme vastgezette kleine tenen gehad. Die zijn geleidelijk aan wat rechter gaan staan. Mijn lichaamshouding is ook veranderd en nog aan het veranderen. Een groot gedeelte van mijn leven heb ik heel erg in elkaar gedoken gelopen. Ik was behoorlijk schuw, verlegen, angstig, ja, best wel angstig en dat heeft zich ook vastgezet in mijn lichaam van kinds af aan. Mijn houding is de laatste jaren steeds meer aan het openen en ik ben ook meer rechtop gaan lopen. Mijn knieën draaien geleidelijk aan ook meer naar buiten en mijn bekken opent ook meer.
In het emotionele kan ik soms ook ineens voelen: hé, nu wordt er iets aangeraakt, er wil iets doorvoeld en dan hoef ik niet te weten waar het over gaat. Dan hoef ik ook echt niet in een verhaal te stappen want de ervaring leert me dat dat meestal niet behulpzaam is. Het bewust te doorvoelen in dat moment is dan gewoon belangrijk. Er helemaal bewust in en tegelijkertijd heel nabij zijn.
Dit ontstaat ook af en toe bij het horen van klanken of in de seksuele vereniging. Dan opent er weer iets en nadien voelt het weer wat lichter en ruimer. Dit voel ik vooral energetisch, in het expanderende van dat wat we chakra's noemen. Hoe die meer openen.
Mijn lijf is ook veel vloeibaarder en zachter geworden. Soms ontstaat er een hele soepele beweging van binnenuit. Het voelt veel meer één met de lucht en met alle elementen om me heen. Het voelt allemaal wat ruimer, levendiger, transparanter, onbegrensder, door-stromender.
Het komt ook tot uitdrukking in contacten en in waar ik naartoe beweeg. Jaren daarvoor, in 2014 had ik ''al het vaste'' van toen zoals mijn baan en relatie losgelaten, het heel bewust achter me gelaten omdat het niet langer paste. Ook eerder in 2006 in België had ik alles opgezegd om zonder zogenaamde externe zekerheden naar Nederland te verhuizen. Diep van binnen wist ik dat ik dit te doen had, zonder te weten waarom.
Nu krijg ik weer een nieuwe call om te kijken van: hé, wat klopt er echt voor mij? Waar heb ik wel of niet naartoe te bewegen? Met welke mensen wil ik me verbinden? Wat vraagt het leven nu van mij? Vooral dát, wat vraagt het leven nu van mij? En dat gaat niet over persoonlijke voorkeur.
Ik sta sowieso al heel mijn leven heel vrij in ontmoetingen. Als het samenkomt in de energie heel graag en zo niet, dan niet.
En tegelijkertijd was er ook nog iets in mij wat zich probeerde - en soms nog probeert - aan te passen aan de normen van de maatschappij. Ik weet dat ik niet echt een standaard, gangbare kijk op relateren heb en hierin ben ik de laatste jaren wel trouw aan wat klopt voor mij. Dit durf ik nu ook echt te leven.
En het niet in de norm passen, dat is mij ook niet vreemd, daar heb ik genoeg ervaring mee. Maar om echt helemaal mijn eigen, unieke weg te gaan en het leven zo ten volle te beleven en zo door me heen te voelen bewegen, dat vind ik ook nog spannend.
Zoals ook dit nu delen in de wereld, dit interview hoort er ook bij. Het echt helemaal durven uitkomen van: hé, dit ben ik, dit is hoe het leven door mij tot uitdrukking komt. Mezelf hierin helemaal te laten zien vindt mijn egootje kei spannend.
Theo: Ik kan je goed volgen en zo te horen is er heel wat veranderd de laatste jaren. Ik vraag me af of je je hier ook alleen in hebt gevoeld.
Marij: Ja en nee, even voelen hoor. Nou enerzijds niet. Ik heb ik heb heel veel support van jou en ook van mijn coach en fysiotherapeute mogen ontvangen. Dus in dat opzicht heb ik me niet alleen gevoeld. En wat voor mij ook heel behulpzaam was, dat ik al vrij snel en ook heel sterk kon voelen dat dit gewoon Universele Energie is, de energie die alles creëert, die alles laat ontstaan, die gewoon wil leven of beter gezegd vibreert, sprankelt, expandeert, LEEFT!
En omdat ik dat zo kon voelen in mezelf, kon ik in de natuur op een gegeven moment zo duidelijk zien en voelen dat alles en iedereen maar gewoon een bepaalde vorm is. Energie in een bepaalde vorm. En van daaruit heb ik me niet echt alleen gevoeld. In de natuur voel ik me van kinds af aan al thuis. En die verbinding met Al, met 'het grotere', die voelde ik ook voor 2018 al en die ben ik ook blijven voelen.
In die periode was ik wel op zoek naar herkenning, naar mensen met gelijkaardige ervaringen. Op internet en in boeken las ik wel lijstjes met hoe Kundalini tot uitdrukking kan komen in mensen, maar ik vond geen persoonlijke verhalen. In al die jaren heb ik niemand ontmoet die het ook zo beleeft dus van daaruit voelt het wel een beetje alleen.
En tegelijkertijd is het ook zo'n mooie uitnodiging omdat het ook echt voelt als iets wat me helemaal terugwerpt op mezelf en ook naar mezelf. Naar mijn innerlijke stem en naar hoe het leven door mij heen tot uitdrukking wil komen, ieder moment op nieuw.
En ik zie ook wel de schoonheid in het feit dat ik het niet bij een huisarts of bij wie of wat dan ook moet zoeken, dat het daar niet in ligt. Dat het echt gewoon van binnenuit mag - of misschien zelfs 'moet' - komen. Daarin voel ik ook wel de kracht
Theo: Ja, dus zou zeggen dat je het niet als een probleem ziet?
Marij: Hoe langer hoe minder. Wanneer het in alle hevigheid weer opflakkert, schiet ik soms weer in verhalen en komen er gedachten voorbij zoals: ''Oh, hoe moet dat dan? Als ik dadelijk weer In Den Haag of in een andere drukke stad ben?''
Maar als ik het gewoon helemaal toelaat en gewoon zijn gang laat gaan, dan is het geen probleem. Wanneer ik het niet inhoud of onderdruk, dan beweegt het gewoon door me heen, 'doet het zijn ding', ruimt het op en opent het telkens weer en meer. Vanaf het begin af aan ervaar ik al dat het zo alles opent en dat het ook zo veel brengt en de ervaring leert me dat het trillen, shaken en grommen ook iedere keer weer voorbij gaat. Soms na minuten, soms na uren, soms na dagen. Vroeg of laat, stopt het weer.
Dus meestal kan ik niet anders dan gewoon diep buigen voor deze Kracht.
En op momenten dat het veel en intens voelt, heb ik nog de neiging om erover na te denken en dingen op te zoeken die mogelijks kunnen helpen. Maar de laatste dagen heb ik ook weer gemerkt dat als ik het gewoon helemaal toelaat en ik er bewust in aanwezig ben, dat er in die energie ook heel veel lichtheid, blijheid en vreugde te voelen is. Zo bevrijdend ook! Dus hoewel er soms iets in mij is wat er vanaf wilt, weet ik gewoon dat het heel behulpzaam is om het niet als een probleem te zien en soms maak ik er toch nog een probleem van vanuit een angst om niet in de maatschappij te passen o.i.d.
Theo: Maar ben je dan wel eens bang geweest dat je gek zou worden of dat je of dat iemand je gek zou verklaren?
Marij: Oh ja, zeker! Mijn huisarts heeft verschillende malen gezien hoe mijn lichaam kan shaken en ineens bepaalde, niet te voorspellen bewegingen maakt. In 2018 heb ik naar haar toe duidelijk benoemd waar ik opgenomen wilde worden en onder welke voorwaarden wanneer dat nodig zou blijken. Zij achtte dat gelukkig niet aan de orde. Ik vermoed dat ik er meteen wat nieuwe diagnoses zou bijkrijgen wanneer ik hiermee in de reguliere GGZ zou aankloppen. Ook dat het allemaal met medicatie getemperd of helemaal onderdruk zou worden. Dat is misschien een aanname van mij maar gezien mijn werkervaring en ook eigen ervaring binnen de GGZ in het verleden, en ook rekening houdend met het advies wat de neuroloog mij gaf, zou dat me niet verbazen. Dus ik voelde vanaf het begin af aan dat ik daar niet moest zijn.
Mijn ervaring is dat er vanuit de GGZ vooral gekeken wordt naar hoe je goed kunt functioneren en hoe je weer binnen de maatschappij, binnen de norm kan passen. Ze nodigen in mijn beleving niet uit om écht helemaal jezelf te zijn, om je authentieke zelf te leven en deze kracht vraagt dit wel van mij. Dus mezelf daar aanmelden met deze ''klachten'', is voor mij echt geen optie.
En ja, kan je de vraag nog eens herhalen: de schrik, schrik om gek te worden? Vroeg je dat?
Theo: Nou, nee, om voor gek verklaard te worden en dus in een navenant tehuis te worden ondergebracht.
Marij: Ja, zeker en daar heb ik ook met mensen over gesproken. Mijn coach gaf me indertijd ook terug: ''zolang je er nog over na kunt denken en zolang je je nog afvraagt of je niet psychotisch bent of aan het worden bent, ben je het nog niet.''
Dat was voor mij wel geruststellend.
Theo: Heb je het gevoel dat je daar dichtbij bent geweest, bij een psychose?
Marij: Ik weet niet of ik het psychose zou noemen. Controle verlies zeker wel!
Die kracht is zo overweldigend en zo overheersend! Ja, zeker vijf jaar geleden toen was ik nog niet zo geaard als nu.
In de laatste jaren heb ik ook echt wel het belang van aarden, van heel goed gronden, vooral als ''het zo opvliegt'' ervaren en ik heb zeker schrik gehad om het, om het ''kwijt te geraken''. En als het shaken en het grommen zo aanwezig is, ook op straat moet er maar één iemand zijn die misschien gewoon vanuit compassie denkt ''hé, die vrouw is een beetje in de war, laat ik even iemand bellen''. Zo rap kan het gaan. Dus dat wel ja en tegelijkertijd weet ik ook dat ik gewoon heel helder kan uitleggen hoe ik dit ervaar en dat ik er gewoon helemaal bewust bij aanwezig ben. Dus schrik om gek te worden en om voor gek verklaard te worden, heb ik zeker gehad. En ik weet ook dat het dat niet is. Ik voel heel duidelijk dat dit iets anders is.
Theo: Dus wat is het dan? Niet gek geworden zeg je, maar wat is het dan? Wat je zou kunnen zeggen: Als je gek bent, dan ben je geaccepteerd als zijnde niet in de maatschappij passend. Nu zeg je dat je ook niet in de maatschappij past.
Marij: Nee, en dat wordt ook geaccepteerd op een bepaalde manier.
Theo: Ja, merk je dat? Hoe word je geaccepteerd?
Marij: In het feit dat ik een minimale uitkering krijg en dat een instantie mij afschrijft op werkgebied bijvoorbeeld. Vanuit het UWV hoef ik namelijk niet meer te werken omdat ze dit o.a. op basis van mijn gevoeligheid niet aan de orde of haalbaar achten.
En, kan je de vraag nog eens herhalen?
Theo: Nou ja kijk, je past of in de maatschappij of je valt er buiten omdat je gek bent. Dan ga je in een tehuis en dan is dat je plek buiten de maatschappij. Net zo goed als dat mensen die veroordeeld zijn voor geweld naar de gevangenis gaan. Die worden ook buiten de maatschappij geplaatst.
Marij: Of je gaat gewoon het leven leven wat voor jou bestemd is!
Theo: En past niet in de maatschappij?
Marij: Ja, dat ben ik wel hoe langer hoe meer gaan voelen de laatste vijf jaar. Honderdduizend keer liever trouw aan mezelf dan binnen die norm moeten passen en in die norm heb ik nooit gepast, dus dat is mij niet vreemd.
Theo: Dus hoe uit zich dat dan op dit moment, het niet in de maatschappij passen? Hoe uit zich dat? Want je woont natuurlijk wel in de maatschappij, je doet boodschappen. Ik hoor je zeggen dat je 's ochtends en 's avonds naar buiten gaat omdat er dan minder prikkels zijn.
Marij: Ja, nou, dat deed ik in heftige periodes. In rustigere tijden ga ik ook gewoon gedurende de dag naar buiten en begeef ik me ook gewoon onder de mensen.
Theo: En hoe reageren mensen op jou?
Marij: Tot nu toe eigenlijk allemaal wel heel goed maar ik weet niet of heel veel mensen het intense shaken en grommen al gezien hebben. En de mensen die daar wel iets van meegekregen hebben, reageerden wisselend.
Hoe het ontvangen werd blijkt ook duidelijk gelinkt aan hoe ik me er zelf toe verhoud en gedurende die jaren is er ook wel iets veranderd in mezelf. In het begin keurde ik het zelf nog heel erg af, schaamde ik me ervoor en had ik er zelf nog een oordeel over. Als ik me in die periode ergens aanmeldde voor een cursus o.i.d en ik vertelde daarover dan werd mij ook gezegd dat het niets voor mij was. Dat het niet gepast of niet de moment voor mij zou zijn. Dan was ik daar eigenlijk niet welkom. Terwijl naarmate dat ik het voor mezelf meer ben gaan accepteren en ik het gewoon heel luchtig breng als een gegeven, als iets wat kan gebeuren, merk ik ook dat het voor mensen om me heen ook minder een probleem blijkt. Soms kreeg ik er wel vragen over maar het werd in mijn beleving veel minder afgekeurd naarmate dat ik er zelf wat lichter mee omging.
De laatste jaren benoem ik het niet altijd meer van te voren en ontdek ik in het moment wel of het zich aandient of niet. Ik voel zelf veel meer vertrouwen in deze kracht en veel meer basis in mezelf waardoor de schrik voor mogelijke afwijzing of om te veel of te intens te zijn, ook veel minder aanwezig is. Van hieruit hoef ik anderen ook niet altijd meer vooraf 'te waarschuwen'.
En de laatste tijd, kom ik steeds meer mensen tegen bij wie het er helemaal mag en kan zijn en dat is op zich niet zo gek aangezien 'de maatschappij', of wat je terugkrijgt vanuit je omgeving in mijn beleving gewoon een afspiegeling is van hoe je zelf dingen ervaart of wat je zelf naar buiten brengt.
Kortgeleden bedankte ik nog iemand die enkele sessies met mij had gedaan voor het feit dat ze dit ook zo kon verwelkomen en er zo rustig mee om ging. Omdat ze het met mij aandurfde, met al mijn geshake wat soms super intens is want mijn lichaam kan soms letterlijk meters verder op vliegen. Het reageert vooral heel sterk op klank, op trilling, op sommige muziekinstrumenten, bepaalde toonhoogten, eigenlijk gewoon op energie. Ze gaf me terug dat het vooral komt omdat ik er zelf ook zo rustig onder ben en vertrouwen in heb. Dat ze het daarom wel met me aan kon gaan. Dus dat is gewoon een wisselwerking.
Ik ben er wel steeds meer in gaan vertrouwen, in deze kracht, in dit proces.
Theo: Ja, en als je nou over heel de periode kijkt, zou je dan zeggen dat het nu een beetje op z'n eindje is na vijf jaar, dat het in de afronding zit? Heb je het gevoel dat het van voorbijgaande aard is? Of blijft dit gewoon de rest van je leven?
Marij: Dat weet ik niet en ik vind het ook spannend om dit niet te weten. Omdat er soms nog iets in mij is wat het toch ook wel fijn zou vinden als het wat rustiger wordt. Wat ik wel duidelijk voel, is dat het van onderaf aan steeds hoger komt en dat het de laatste tijd het vooral bovenaan ''beweegt'', dat het daar nog meer open maakt.
Theo: Bovenaan in je nek of bovenaan je kruin?
Marij: Ja ook, beiden. De laatste tijd voel ik steeds vaker tintelingen in mijn kruin.
Theo: Ja en je wijst nu naar boven je nek.
Marij: Klopt daar zit 'de knak' in mijn beleving soms nu nog. Ik maak inderdaad iedere keer de beweging van onder naar boven en als het helemaal open is, lijkt het mij dat het schaken misschien ook niet meer nodig is maar dat weet ik niet. Misschien blijft het wel de rest van m'n leven, dat zou zo maar kunnen, dus of het op zijn einde is? Geen idee. Ik had een hele tijd een wat rustigere fase. In die periode diende het zich voornamelijk aan bij klank en trilling en in bepaalde omgevingen.
De laatste dagen is het weer overal zo voelbaar.
In 2018 was er voor mij nog een verschil tussen hoe ik de vibratie van auto's, mixers of allerlei andere mechanische apparaten ervaarde, hoe dat binnenkwam, helemaal door me heen trilde en veel te veel was. In die tijd kon ik nog veel makkelijker in natuurgeluiden zijn. Nu het steeds meer opent en ik steeds gevoeliger word in en met al mijn zintuigen, merk ik dat natuurgeluiden zoals een kabbelend watertje of hoe voelbaar de wind door de bomen ruist, of het intense geluid van vogelgezang e.d., ook het shaken in me wakker kunnen maken. Of in me wakker maken, dat klopt niet want dan lijkt het alsof het daardoor komt en dat is niet zo. Het is meer dat mijn lijf vanuit die openheid mee vibreert op alles, ja werkelijk alles, het energieveld van mensen die passeren en alle mogelijke vormen van energie. Het beweegt allemaal zo door me heen in deze periode.
Dus ik weet het niet of het op zijn einde loopt. Ik kan alleen maar vertellen hoe het nu voelt.
Theo: Ja.
Marij: Ja, ik weet niet hoe lang het nog gaat duren. Geen idee, als je mij vijf jaar had geleden had gezegd dat dit vijf jaar zou aanhouden, dan: ''Hell NO, dit trek ik niet.'' Maar goed, ik ga er blijkbaar niet over.
Theo: Ben je gelukkig Marij?
Marij: Ja, JA! Ik voel me een heel rijk en gelukkig mens. Ja, dat kan ik echt oprecht zeggen.
Theo: Wat maakt je gelukkig?
Marij: Nou ja, dat ik zó volle bak geniet van het leven, het leven bewust te voelen en zo intens te beleven.
Echt zoveel eigenlijk!
Ik voel me heel dankbaar voor zoveel goedheid in mijn leven, voor alles wat beleefd wil worden, voor heel veel liefdevolle mensen om me heen. Voor de verwondering die ik vaak kan voelen, voor de vrije ruimte en de lichtheid die ik ervaar.
In de basis ben ik gewoon helemaal voorzien. Ik heb eten, ik heb een dak boven mijn hoofd, ik kan iedere dag naar buiten bewegen.
Ik kan me zo één voelen in de natuur en me met al en iedereen verbonden weten. Dus ja, ik voel het Leven steeds meer en voller door me heen stromen en leef gewoon steeds meer een leven wat mij gewoon ontzettend vervult.
Theo: Ja, want je leeft, zeg maar, naar de maatschappelijke normen onder de armoedegrens.
Marij: Klopt ja, zo wordt dat genoemd maar ik heb me nog nooit zo rijk gevoeld als de laatste jaren.
Theo: Boeiend.
Marij: En op één of andere manier komt er ook altijd geld naar me toe. Ik kan soms vol vertrouwen de laatste tweehonderd euro van mijn spaarrekening uitgeven aan bloembollen die nog verspreid mogen worden voor Bijen of aan iets anders wat kloppend voelt in dat moment. En efkes later krijg ik dan weer wat geld terug van de energiemaatschappij of van wat dan ook. Dus er is altijd genoeg. Er is zoveel vertrouwen in mij en dat komt ook door mijn levenservaring vermoed ik. Een diep vertrouwen dat er altijd genoeg is. Ik ben ook wel door heel wat heen bewogen in mijn leven en er is altijd een soort van, hm... hoe moet ik het zeggen?
Nou, dat er gewoon zoveel Liefde in de wereld is en dat er altijd iets of iemand is op momenten dat het echt nodig is. Dat is wel wat het leven mij geleerd heeft, terwijl ik echt wel zwarte sneeuw heb gezien.
Theo: Dus wat heeft deze deze Kundalini-periode je geleerd als het gaat over liefde, want dat noemde je, de liefde in de wereld?
Marij: Ja, ik ervaar gewoon zoveel liefde en zoveel goedheid in de wereld. Ik weet niet of het echt door dit Kundalini proces komt of dat dit al eerder gaande was, maar er wel een immens groot, ruim, alles omvattend Hart voelbaar waarmee ik alles in mezelf ook steeds meer ben gaan omarmen en die ruimte, die warmte, die openheid, die voel ik meestal ook in het ontmoeten met zogenaamde anderen. Het of ik, ik voel me ook veel dichterbij, veel meer in die Universele Liefde. Er is iets in mij wat helemaal overstroomt en alleen maar wil delen. Ik weet niet of dit geïnitieerd is of nog veel meer versterkt is dankzij Kundalini, wat ik nu ook maar zo noem voor het gemak. Wel heb ik mijn hartchakra heel duidelijk nog meer voelen openen de laatste jaren.
Ik kan er nog zo veel over vertellen! Ik merk dat er nu heel veel dingen passeren in m'n hoofd, ook het stukje voorouder werk en wat er daar allemaal is veranderd in de laatste jaren.
Maar dat er een soort van universele kracht is die alleen maar wil creëren, ja creëren, delen, overstromen en even voelen...
Misschien is dat wel gewoon wat liefde doet of hoe liefde tot uitdrukking komt?
En die kracht is zoveel meer voelbaar nu, ook letterlijk in fysieke, in mijn wezen.
Ik merk dat ik me nu een beetje ongemakkelijk voel. Ik ben het nog niet zo gewend om hier zo open, voluit en vol enthousiasme over te praten en ik zou hier graag wat langer mee gaan zitten om even goed te voelen hoe ik je vraag zo kloppend mogelijk kan beantwoorden, want ik ben nu gewoon het eerste in mij wat er in me opkomt aan benoemen.
Theo: Dat lijkt me goed.
Marij: Ja, goed, en ik heb wat meer te zakken in mezelf, ook om echt te voelen van: hé, wat heeft het me geleerd over de liefde? Ja, ik zit me nu even af te vragen: is het niet gewoon liefde, die grote opruimer, die grote transformator? Misschien is het wel gewoon liefde? Is dit hevige vuur niet gewoon Liefdeskracht?!?
Theo: Marij, we zijn nu al even in gesprek over jouw Kundalini ervaring en je vertelde o.a. over onwillekeurige bewegingen van je lichaam, dat je het niet kan stoppen, dat het vanzelf gaat, dat het gewoon door je heen gaat. Zijn er nog andere dingen die je ervaart die je daaraan zou kunnen toeschrijven? Hoe kunnen mensen dit in zichzelf herkennen? Wat ervaar je nog meer dan behalve het shaken en gevoeligheid voor geluid en aanraking.
Marij: Ja, die gevoeligheid voor aanraking is ook enorm toegenomen.
Verder zijn er op internet genoeg lijstje te vinden die alle mogelijke signalen beschrijven en deze zou ik er voor mezelf weer even bij mogen pakken om te kijken welke ik allemaal herken. Aangezien veel kenmerken voor mij in de loop van de jaren zo gewoon zijn geworden, sta ik er niet altijd meer bij stil dat het misschien niet zo gangbaar is.
Maar geluid, trillingen, licht, alles komt veel feller en anders binnen. Mijn zintuigen staan gewoon wagenwijd open.
Ik voel ook regelmatig verschil in hoe energie doorstroomt in mijn lichaam en dan m.n. in mijn benen.
Soms heb ik het ook het gevoel dat er mieren in mijn lichaam lopen. Zo kriebelend, tintelend.
Ik heb ook regelmatig acupunctuur behandelingen ontvangen, een Japanse vorm Toyohari genaamd. Dit is de meest subtiele vorm waarbij hele dunne naalden gebruikt worden waarmee de huid enkel wordt aangeraakt. Zelfs de kindernaalden uit deze vorm, waren te intens voor mij. De energie ging vaak vanzelf meer of anders stromen wanneer ze haar vinger op me legde, op zoek naar een geschikt contactpunt voor de naald of Moksha.
Dus ja, super sensitief, ook voor energievelden. Wanneer ik mensen passeer, heb ik echt het gevoel dat ik door hun energieveld 'moet' lopen en voel ik 'hun' energie ook helemaal door me heen gaan, wat soms behoorlijk pittig is.
Dit is vooral wanneer het in mij nog meer aan het openen is, zoals in deze periode.
Verder kan ik me de laatste jaren moeilijk concentreren en fluctueert mijn energielevel behoorlijk. Soms voelt het alsof ik dat konijntje uit die batterij reclame van vroeger ben. Dan voel ik een heel sterk motortje volle bak aan staan in mijn heilig been en vanuit deze krachtige energiebron gaat alles vanzelf, super snel en heel vlot. Op andere momenten voel ik me ineens bekaf en krijg ik niets meer uit handen.
Soms heb ik het bloedheet en twee tellen later, zonder duidelijke aanleiding weer ijskoud.
Er zijn ook momenten geweest waarop ik ineens heel hard moest lachen. Bijvoorbeeld in een vrijage op een moment waarin ik me ineens heel bewust werd van 'de werkelijkheid', om het maar even zo te noemen. Het besef dat het allemaal zó eenvoudig is. Ik kon 'de grap van het mens-zijn' ineens helemaal doorzien. Het ''wat doen we hier toch met zijn allen?!?'' Dit had ik al eerder ervaren, gewoon spontaan buiten op een grasveldje. Dat ik de wereld ineens heel anders beleefde.
En er zijn ook momenten waarop ik ineens heel zachtjes of kei hard moet wenen of andere klanken moet uiten. Iets wil dan duidelijk uit mijn systeem. En - zoals ik al zei - weet ik dan niet altijd precies waar het over gaat en dat doet er dan ook niet toe. Het 'moet' dan gewoon doorvoeld worden en gereleaset.
Mijn identificatie met 'mijn menselijk jasje', met alle gevoelens, gedachten, ervaringen e.d. was al veel ruimer geworden voor deze Kundalini stroom op gang kwam en dit lijkt steeds ruimer te worden.
Ik ervaar steeds vaker No mind. Gewoon een grote openheid en geen of weinig gedachten die passeren. Er blijft ook veel minder haken maar tijdens pittige perioden, zoals vb kortgeleden bij het overlijden van mijn moeder, was het wel weer meer aanwezig. Toen ervaarde ik meer ego-verkrampingen en zat ik weer in mind-gedoetjes.
Maar het is veel makkelijker om deze te doorzien en om bewust te doorvoelen wat vast komt te zitten vanuit het diepe weten, dat we in essentie veel ruimer zijn.
Verder heb ik ook wel een paar, wat sommige mensen mystieke ervaringen zouden kunnen noemen, beleefd.
Theo: Ja, wat dan?
Marij: Ik voel gelijk weer tranen komen. Ik weet ook niet of ik dat echt in woorden kan omschrijven. Met woorden kom ik volgens mij niet dichterbij dan dat alles gewoon maar energie in een bepaalde vorm is. Iets wat tot uitdrukking komt, wat tot leven komt en wat vanzelf weer verdwijnt, op wat voor tijd dan ook. En van daaruit kan ik zo het al één zijn voelen, het al met iedereen voelen. Het is echt zo bijzonder om in iedere uitdrukkingsvorm mezelf te herkennen en het goddelijke in al en iedereen zo diep te zien, te voelen, te mogen ontmoeten.
Theo: En de mystieke ervaring, wat was dat concreet? Of onder welke omstandigheden had je die?
Marij: Ik weet niet of het een mystieke ervaring is maar op een gegeven moment ging ik de wereld heel anders zien. Met verwondering, verbazing en tegelijkertijd een diep besef. ''Wat zijn we hier allemaal aan het doen als mens?!?'' Met heel veel lichtheid kon ik zo diep voelen we hier gewoon allemaal maar gewoon ''ons ding'' aan het doen zijn. Ook toen weer heb ik zo duidelijk ervaren dat we veel ruimer zijn dan we denken, dan welke rollen we vervullen of waar we ons verder ook maar mee kunnen identificeren. Hierdoor ben ik mezelf, als in: de persoon Marij, ook veel minder serieus gaan nemen en van hieruit ben ik vanzelf veel meer gaan genieten van en in het Leven.
Op een bepaald moment in een Hemelse vrijage waarin ik me zo dicht bij de Oerbron, de Universele Bron voelde en 'ik' er tegelijkertijd één mee was, kon ik zo 'het Grotere' voelen.
Op het moment dat ik dit typ, voel ik weer de tranen stromen. In het zó immens diep ontmoet voelen in mijn Yoni, ontmoette ik de Bron van het Bestaan en zag ik heel helder dat we, dat al en iedereen uit hetzelfde voortkomt.
Ja, ik raak nu even niet uit mijn woorden want er flitst zoveel door me heen. Er komen echt zoveel verschillende dingen voorbij die ook belangrijk voelen zoals bijvoorbeeld het voorouder-pad en wat ik daarin mocht beleven.
En een moment bij mij thuis na een meditatie die ik via een online cursus van Christopher Wallis aangereikt kreeg, voelde 'ik' ineens hoe mijn lichaam helemaal oploste, verdween, uitvloeide in het hele energetische veld eromheen. In de daarop volgende tijd, zag ik ook alles ''ademen''. Ja, zo noem ik het maar. Ik zag het energie veld, van alles om me heen. Van planten en zogenaamde levende materie, had ik dit al wel eerder kunnen ervaren maar nu zag ik eens ook ook hoe mijn boekenkast vibreerde. Ik zag de adembeweging hiervan. Mijn TV heb ik toen ook de deur uitgedaan. In die periode keek ik nog amper TV, alleen heel af en toe nog iets gestreamd via youtube of zo maar toen ik het trillingsveld van die TV zag, heb ik hem ook meteen verkocht. Dat hoefde ik niet meer in huis.
Ik ben gewoon zo veel meer gaan voelen en diepere lagen in en bij alles gaan zien. Of, hoe moet ik het zeggen? Toch wel verder gezien dan hoe ik daarvoor zag en hoe de meeste mensen materie beleven of ervaren.
Ik weet niet of dit echt onder een mystieke ervaring valt want ik zou het misschien niet zo noemen. Ik voel ook steeds minder de noodzaak of zelfs de meerwaarde van iets te labelen want het zijn gewoon allemaal maar ervaringen voor mij.
En ja, verder ook een nog dieper aanvoelen of iets klopt of niet, bijvoorbeeld in die hele coronatijd had ik vanaf dag één had ik zoiets van: ''Ja, er zal wel Corona zijn'', maar ik was totaal niet bang. Ik heb me vrijer en lichter dan ooit gevoeld. Dus zo vol liefde dat daar niks van angst of angstzaaierij bij wijze van spreken in past. Of niks is misschien extreem gezegd.
Theo: Ken je geen angst Marij? Zo nu?
Marij: Ik ken kleine angsten, zeker wel, maar angst voor de dood of voor ja, wat is angst he?
Theo: Nou, als je naar buiten gaat, alleen in de natuur, dan zijn sommige mensen wel angstig. Want wat kan er allemaal gebeuren?
Marij: Ik weet niet of ik dat helemaal nooit meer ben en momenteel voel ik geen angst voor het fysieke sterven maar hoe ik dat ga beleven, ervaar ik natuurlijk pas op het moment zelf.
Een paar jaar geleden ben ik wel - op een nacht dat ik niet kon slapen - gewoon om drie uur bij nieuwe maan terwijl het pikdonker was, naar zee gewandeld. Wel in een voor mij bekend gebied dus ik kende het paadje er naar toe en ik vond het gewoon zalig om alleen op het strand te zijn. Om in de verste verte wat lichten van boten zien en om daar gewoon wat uit te hangen tot de zon weer verscheen. Dat had ik daarvoor waarschijnlijk niet gedaan. Ik ga niet beweren dat ik nooit meer bang ben, dat zeker niet maar in de Natuur niet zo snel meer nee.
Theo: Dus je durft het leven wel meer aan?
Marij: Ja, en ik kan nog wel heel angstig zijn voor 'oude dingen'. Zo is het sociale verkeer voor mij echt niet altijd makkelijk geweest en als ik in iets nieuw mag stappen, kan ik nog wel een soort van angst voelen. Iets van spanning en ongemak en tegelijkertijd ook de Aliveness daarin. Ondertussen is mijn ervaring ook dat bewust aanwezig zijn in en bij mijn ongemak, het vaak al verlicht en verruimt. Dus ik kan er nu wel bewuster voor kiezen om het toch te doen als ik voel dat ik daar moet zijn. Ik laat me er niet meer zo door leiden, dat is wel veranderd.
Theo: Is er nog iets wat je mensen die een gelijksoortige ervaring, zoals jij nu beschreven heb hé, die Kundalini ervaring, is er nog iets wat je die mensen zou willen meegeven?
Marij: Ik zou ze iemand op hun pad gunnen die vertrouwen heeft en rust uitstraalt. Dat is voor mij, zeker in het begin heel behulpzaam geweest.
Verder dat ze echt mogen vertrouwen in deze Kracht, die ik nu ook gewoon liefdes kracht kan noemen.
En het belang van emodiment natuurlijk!
Van hieruit kan je ook dicht bij jezelf blijven en goed voelen:
Wat doet het nu met jou in dit moment?
Wat klopt er nu echt vor jou?
Wat is er behulpzaam voor jou in dit moment?
Jouw lichaam weet het! Diep van binnen weet je het en daar mag je echt op vertrouwen.
En in dat opzicht is inderdaad wel een alleen pad, want ik had ook dingen gelezen die zouden kunnen helpen en daar heb ik er ook verschillende van geprobeerd. Sommige waren ook echt behulpzaam maar je hebt gewoon echt zelf te ervaren om te ontdekken of het voor jou ook klopt. Dus om te beginnen zeker iemand op je pad die je daar toe uitnodigt. Dat gun ik die personen van harte.
En wat mij persoonlijk helpt en geholpen heeft is bijvoorbeeld:
Heel bewust naar mijn voeten toe ademen, dansen, op blote voeten wandelen, tegen een boom gaan zitten, op de Aarde liggen, met mijn handen in de Aarde door bijvoorbeeld plantjes te verpotten, echt gezonde voedzame voeding, bewust koken, douchen, een voetbadje met himalaya zout, mijn voeten insmeren met koperzalf of een turfolie op basis van amandelolie met rozen, een rozenkwarts steen die ik op heftige momenten bij mijn hartgebied hield, een oloide van eikenhout die ik in mijn hand kon houden, ceremoniële Cacao, mijn energieveld ''clearen'', heel veel tijd in de Natuur doorbrengen en af en toe een gekte-chek/reality-check bij iemand die ik vertrouw. Ook het bewust invoelen en afstemmen wat er op het moment zelf van je gevraagd wordt en daarnaar handelen. En vooral en bovenal: vertrouwen en overgave! Aan en in deze immense power, in deze alles transformerende, niet te stoppen Liefdevolle Kracht!
Na een korte pauze kwam het volgende nog ter sprake:
Theo: We hebben even een korte pauze genomen om stil te staan bij hoe het nu voelt en ik ben nieuwsgierig of je nog iets toe te voegen hebt, dus Marij, wat zou je aan dit geheel nog willen toevoegen?
Marij: Vooral de lichtheid en de blijheid die het brengt en de uitnodiging om het Leven te vieren! Om vol voor je eigen leven te gaan en om helemaal in het Leven te staan! Vooral dát en juist de dingen die je vanuit je persoontje kei spannend kan vinden, als je voelt dat het iets is waarvan je ergens diep van binnen weet dat je dat te doen hebt, doe het gewoon! Wees lief en dichtbij die spanning, omarm die en ga het toch doen!
Theo: Wat heb jij gedaan? Wat je kei spannend vond en wat je toch hebt gedaan?
Marij: In mijn leven?
Theo: Nee, in dit proces. De afgelopen vijf jaar.
Marij: Ik ben tegen het advies van een neuroloog en een uroloog ingegaan. Dat had ik waarschijnlijk daarvoor niet gedaan want ''het zijn toch mensen die ervoor gestudeerd hebben en het dus ook beter dan ik weten''. Ik ben veel meer gaan vertrouwen op die innerlijke stem en hier ook meer naar gaan handelen.
En het zit voor mij gewoon in relatief kleine dingen. Ik vond nieuwe mensen opzoeken altijd spannend. Zeker in deze periodes met het trillen, shaken en grommen was het best spannend voor me om me dan toch in groepen te begeven, wetende dat dit kan komen.
Ook gewoon wel naar buiten gaan op momenten dat mijn zintuigen wagenwijd open staan, om de intensiteit van het leven zo te voelen.
En samen jou ''The Art of Presence in Intimacy'' te verbeelden. Kei spannend én ik voelde in alles dat het klopte, dat ik dit 'te doen' had.
En als laatste nog wat ik eerder al noemde:
Dit naar buiten brengen. Mijn ervaring delen in de wereld en mij zo laten zien, dit vind mijn egootje gewoon doodeng!
Theo: Dankjewel Marij, we gaan afronden.
Marij: Ja, fijn!
Theo: Nogmaals, dank je wel.